down and out

ζω τον έρωτα μέσα στα μάτια της
κάθε της βλέμμα ανατολή. κάθε της δάκρυ σύννεφο απροσπέλαστο.
φωτίζω τις μέρες μου με ψίχουλα απ' τα λόγια της
και τη γαλήνη του γλυκού της ύπνου

τα σφάλματα μου χωράν στη χούφτα μου
με κοιτάνε με μιαν αλλοκοτιά που ζεσταίνει και κορμί άψυχο
μια αμηχανία με κυριεύει
μια παράκληση σα μουσική απ' το στόμα της
μου ζητά να τ' απαρνηθώ.
κι εγώ, που χρόνια και χρόνια μεγάλωνα με τα σκοτάδια μου αγκαλιά
γυρεύω να ξεφορτωθώ το θάνατο που χόρταινα

σκαρώνω ένα ποίημα με τ' όνομα της
κάνε, έμπνευση μεγαλοδύναμη, να μη γράψω ποτέ κάτι καλύτερο
να 'ναι οι ασήμαντες μου λέξεις, για αυτήν, ο κολοφώνας του ταλέντου μου

τα μικρά της δάχτυλα χωρούν στη χούφτα μου
κοίτα που, τελικά, μπορούν δυο χέρια να σε σώσουν
να με σώσουν. εμένα. που είχα ορκιστεί να πνιγώ κατ' επιλογή

το όνομα της ενώνει αγάπες ανεκπλήρωτες απ' το montserrat ίσα με τον αρμενιστή
τα όνειρα της μοιράζουν δίκαια τον κόσμο απ το vic μέχρι την ερεσό
η φωνή της σιγοτραγουδα καντ…

να ερωτευτείς
εκείνους τους ανθρώπους που μόνο το κορμί τους είναι που γερνάει
αυτούς χωρίς πατρίδα, ταυτότητα, νόρμα
ή ό,τι άλλο δένει την φωτιά τους στο έδαφος
εκείνους τους ανθρώπους που αγκαλιάζουν τη φθορά
και τις πληγές τους γλύφουν
εκείνους,
που λούζονται τα αδιέξοδα τους,
τα σοκ τους, τον παραλογισμό και τα και τώρα τί; τους
να ερωτευτείς
τους παραστρατημένους, τους κολασμένους, τους απόκληρους
τους έκπτωτους, τους αφερέγγυους, τους ρημαγμένους
μα κι εκείνους που έτοιμοι και ικανοί είναι, ορυμαγδό να φέρουν
εκείνους που σε καλούν να καείς μαζί τους
εκείνους που κρατάν βαθιά μέσα τους το αντίδοτο
ενάντια στην ατέρμονη απώλεια
εκείνους,
που πεθαίνουν για ζωή
που αντιλαμβάνονται τον πόνο και τελικά τον φλερτάρουν
εκείνους που σε παρατάνε μόνο κι εάν, τελικά, τους διώξεις
εκείνους που θα χαθούν χωρίς να έχουν τίποτα να χάσουν
εκείνους που θα μνημονεύσεις στη θλίψη σου πάνω την πιο μεγάλη
όσους περιγελάνε την αίσθηση του φόβου
όσους μεθούν με ζωή, κρασί, καύλα, πάθος, ένταση, πυρκαγ…